Vasati 40 çöpten ibaret olsa yaşamınız, her birini yaktıkça sona doğru yaklaşsanız, sessizce, derinden, usulca…
Bilseniz ki sonunuz bir kibritin yanışı kadar yakın ama bir mumu tutuşturması kadar uzak olsa…
Oyun içinde oyun oynasanız, oyunun devamı için de uygun kişiyi kollasanız. İşte Tutuşamayanlar’da içine giriverdiğimiz bir oyun bekliyor bizleri… Depresif, insanlardan vurgun yemiş, darbe almış ve de onlardan neredeyse nefret eder hale gelmiş Timur’un sahaf Tahir’e gelişiyle başlıyor oyunumuz.
Bunalımlar’ın tam da kendisine yaraşır Bunalım plağını arıyor Timur. Ancak o kadar kolay olmayacak çok istenilen her şeyde olduğu gibi onu elde etmesi.
Tahir’in yemek teklifine şaşırsa da, sonunda plak oluşu her şeye rağmen cezbediyor Timur’u ve de oyunumuz böylece başlıyor.
İki ana karakterimize Simin ve garson Rıfat da eşlik ediyor ardından… Ve de sırayla okunan öykülerle bizler de dâhil oluveriyoruz oyun içindeki oyunlara…
Her kibrit çöpü yakıldıkça Tahir tarafından daha da meraklanıyoruz, acaba neler olacak diye…
Yaşam gibi aslında romanın içinde, uzun yapıtın içerisinde kısa bölümler, öyküler karşılıyor bizi kitapta… Oldukça fazla da diyaloglar görüyoruz yine, bu da ilgimizin başka bir yöne kaymasına mani oluyor ve de heyecanı daha üst noktada tutuyor doğrusu.
Kitaptaki her bölüm gittikçe daha da fazla sarsıyor insanı, adeta bir şey vuruyor kalbinizin en ücra köşesine…
Ayrıca kitapta yine bölüm başlarında çeşitli çizimlerin paylaşılmış olması da yine aynı şekilde ilginin en üst düzeyde kalmasını sağlıyor.
Yazarın halen müzikle iç içe oluşu da yansıyor “Tutuşamayanlar”a, sanki okumuyor da duyuyoruz kulaklarımızın ta içinde Bunalımlar’ı… İçten ve derinden, usulca…
1979 yılında Ankara’da doğan Barış Efendioğlu’nun Yitik Ülke Yayınları’ndan yayımlanan “Tutuşamayanlar” dışında yine aynı yayınevinden yayımlanmış; “Neden Evlenmedim” ve “Gelmeyen Pazartesi” isimli romanları da bulunmaktadır.
FACEBOOK YORUMLAR