Hüzünlü kadınları seviniz… Hani o ne dertleri olursa olsun gülümsemeye çalışan ama aslında hüznünü en derinden yaşayan kadınları. Bazen bedenini başkasına emanet eden, ona rağmen yaşamaya çalışan, var olmaya çalışan o kadınları… Bir iki iç tıp oynayan, bir memeyle var olan, diğeriyle yok sayılan kadınları, sevin… Sorgulamadan, sual etmeden sevin onları… Zaten yeterinde sorgulanmıştır çünkü onlar hayat tarafından, yeterinde sual etmiştir yaşam onlara… Cevapsız sorular içinde boğulup gitmişlerdir.
Siyah bir kuğu gibidir hüzünlü kadınlar. Onun gibi farklı, bazen çevresi tarafından kabul görmeyen ama içten, samimi, en derininde yaralarını saklayan… Bazense kimliğini teslim eden hiç olmayacak insanlara… Kırmızı ayakkabısı olsun isterler mesela hüzünlü kadınlar çocukluğunda herkes gibi ama olmaz… Çünkü onlara kırmızı yakışmaz, hüznün rengi siyahtan başka…
Çok derinden etkiledi beni Ayşe Akaltun’dan okuduğum hüzünlü kadınlara dair öyküler… Kimi bedenini teslim eden yabancılara, kimisi pencere önü çiçeği gibi bahtını bekleyen, bazısı bir meme olarak görülen hem de en sevdiği erkek tarafından, salt bir memeye indirgenen… Hiç ummadığı şekilde siyah kuğu gibi dışlanan beyazlarca…
“Hüzünlü Kadınları Seviniz” adından da izlenim uyandıracağı şekilde hüzün dolu kadın öyküleriyle, aslına bakarsanız insani öykülerle karşı karşıya bırakıyor bizi. Gerek kullanılan dili, gerekse de yaratılan karakterlerle son derece içimizden, bizden öyküler hepsi. Toplam 16 öyküden oluşan kitapta benim aklımda, aslında daha da ötesi özellikle kalbimde yer eden öyküler; kitaba da adını veren “Hüzünlü Kadınları Seviniz” ve “Erik Çiçekleri, Bir İki Üç… Tıp, Bıçak, Kelebekler Ölüyor Yüreğimde” oldu.
“Solgun Orospu Kırmızısı” isimli bir öykü kitabı daha bulunan Ayşe Akaltun ile tanışmak isterseniz eğer hüzün yüklü bu öyküler birebir derim.
FACEBOOK YORUMLAR