Elini taşın altına koymak!

Kentsel dönüşümün, kentsel yaşama etkileri ve geleceği şekillendirmesi, doğru bir yönde değilse, gelecek nesillerin, bizleri güzel duygularla yâd etmesini beklemek, ne derece doğrudur?

Onlara dokunacak bir avuç toprak dahi bırakmayacak, bir betonlaşmanın vebali de, elbette gene bizim üzerimizde olacaktır.

Böyle çevresel bir etkinlikte, katılımcı ve izleyicilerle, yerel yönetimlerin bu gidişin nasıl farkında olduklarını ve gene ne yazık ki hiç bir şey yapılmadığının da, bilincinde olduklarını görmek beni çok daha da endişelendirdi…

En çok istenen ve vurgulanan söz ise;

Artık ‘’elimizi taşın altına koymamız’’ gerekir oldu…

Hemen her konuşmacının altını çizerek, tekrarladığı bu deyimde beni çok etkiledi ve şöyle bir düşündüm ve acaba çok geç kalmadık mı diye de, sitem etmekten kendimi alamadım…

Bu düşüncelerle, toplantıdan ayrıldım, metrobüs, metro ve otobüs gibi toplu ulaşım araçlarına aktarım geçişleri yaparken, gözlerim hep yerlerde ve yürüyen merdivenlerde, yollarda, bir taş aradı ama göremedi!
Amacım bir taş bulup elimi altına koymaktı elbette(!) ama maalesef doğal bir taşa ulaşamadım…

Artık ne önünü alacak bir çevre kalmış, nede elinizi altına koyacağınız, doğal bir taş bırakmışız, her yanımız beton ve mekanik araçlarla dolmuş!

Peki, şimdi bu duruma rıza gösterip kabul mü edeceğiz?

Şüphesiz koca bir hayır olmalı cevabımız ancak, daha etkin bir mücadele ve gerçek bir tanımlama için, bu deyimi şöyle değiştirmeli ve böyle söylemeliyiz ki anlamı ve işin vahameti çok daha iyi anlaşılsın…
Bundan sonra hepimiz ‘’elimizi betonun altına koymalıyız’’

Ya da yaşam ve çevrenin ötesi de, berisi de kalmayacak!