SÖYLEŞİ

Ön ümit seninle, son ümit sende.
Kalkınmaya çare: tek kara toprak.
Sen varsın kanımda, cansız bu tence.
Ekmeğe yok ise; dert kara toprak.

En büyük dostsun sen, Veysel haklıdır.
Demir, çelik, bakır sende saklıdır.
Anadan,babadan nesi farklıdır?
Dikmeğe yok ise: dert kara toprak.

Sende mutlu, sende mutsuz insanlar.
Sende olur bahçe, bağlar, bostanlar.
Bağrında dikilmiş kat apartmanlar...
Yapmağa yok ise: dert kara toprak.

Üstünde sıralı sarayı, hanı.
Döküldü yolunda çok şehit kanı.
Bir konduluk yoksa dört en, beş yanı
Koymağa yok ise: dert kara toprak.

Kat kat yapmış çıkmış kimi havaya.
Kimi tapu almış uçsuz ovaya!
Bir çoğu da muhtaç gezer yuvaya!
Dermeğe yok ise: dert kara toprak.

Eşit kılmış kanun gezme, görmeyi.
Sende vücut bulur gelin güveyi.
Bilir ağa ekme, biçme sürmeyi (!)
Sürmeğe yok ise dert kara toprak.

Senden geldim, yine sana giderim.
Bilirim, saklamam, gerçeği derim!
Eşmeğe yok ise tek mezar yerin..?
Girmeğe yok ise: dert kara toprak.

Söyleşiyor Ali karam seninle.
Sana benim aşkım, yaram seninle.
Açlığım, tokluğum, param seninle!:
Ölümle biter bu dert kara toprak.

Ali TAÇALAN 1969

Zaman tünelinden bir yurt sevdalısı yıllar öce ilkoklul 5. sınıfta bize hediye hedilen ama koruyamadığım Söyleşi kitabına sahaftan ulaştım. sizlerle paylaşmaka istedim
Yaşar Kaba