AĞLAYAN GÖZ DEĞİL KALEMDİ ASLINDA

  Ağlayan göz değil kalemdi aslında... İçim acıyor bu gece Önce kendine sonra bedene Bir sazın rüzgara boyun eğip yatışı gibi, Gün döndü tarlalarının güneşe bakışı gibi, Gecenin sabaha, Günün aya duruşu sanki. Hep bir kopuş hep bir ayrılığın habercisi oldu kalem. Kalem dedim ama sen sanma içi kurşun dışı ağaç.   Dokunsan sızlar, bir kelama ağlar, ve   Her anı ağlayan hecelere meftun olur.   Şimdi gözlerin yası , gönlün ahı düşünce kalemin ucuna, Bağırınca sessiz çığlıklarla, Ağlayan hep kalem olur Yine o mısralar dökülü verir dile , "Ağlayan göz değil kalemdi aslında..."   Ağlatma beni dercesine çizerken kağıtları , Beyazlar griye bulanırken Kurşuni bir hal alan sulietler canlanır dört bir yanda.   Ahların, ağıtların arşa değdiği zamanlar vuku buldukça Sevdaya mahkum Olan içim titrer Prangalar sarar her bir yanımı Anlarım Kİ köle olan ruhumdur aşka , Verilen hükme boyun eğen KALEMİMDİR... Ağlar, Güler, Canı yanar ama hep yazar hep yazar... ...FK...